کُک

کُک، بقایای جامد باقیمانده پس از حرارت دادن انواع خاصی از زغال سنگ‌های بیتومن تا دمای بالا و در غیاب هواست؛ تا زمانی که به طور عمده همه اجزای فرار رانده شوند.
باقیمانده عمدتاً کربن است، با مقادیر جزئی هیدروژن، نیتروژن، گوگرد و اکسیژن. همچنین در کُک، ماده معدنی موجود در زغال سنگ اصلی وجود دارد که در طی فرآیند کُک‌سازی از نظر شیمیایی تغییر یافته و تجزیه می شود.
کُک کوره‌ای در سراسر جهان در کوره‌های بلند برای ساخت آهن استفاده می‌شود. مقادیر کمتری از کُک در سایر فرآیندهای متالورژی مانند ساخت فروآلیاژها، سرب و روی و در کوره‌ها برای ساخت آهک و منیزیم استفاده می‌شود. کُک بزرگ و قوی که به کُک ریخته گری معروف است در گنبدهای ریخته‌گری برای ذوب سنگ آهن استفاده می‌شود. اندازه‌های کوچکتر کوره و کُک گازی (15 تا 50 میلی متر) برای گرم کردن خانه‌ها و ساختمان‌های تجاری استفاده می‌شود. کُک با اندازه 10 تا 25 میلی‌متر هم در ساخت فسفر و کاربید کلسیم، ماده اولیه‌ای که استیلن از آن ساخته می‌شود، استفاده می‌شود. غبار کُک (کمتر از 12 میلی متر) برای پخت سنگ آهن کوچک قبل از استفاده در کوره بلند اعمال می‌شود.